Elke loper zal het al minstens één keer gedaan hebben: een vroege ochtendloop. Nog voordat de wereld ontwaakt (en soms zelfs voor de zon opkomt). ’s Morgens van een run terugkomen, héérlijk: je bent immers al enorm productief geweest. Maar euhm… Toch moet je eerst door deze vijf emotionele stadia bij het wakker worden voor een ochtendrun. 😉
- Ontkenning
Nope. Ik hoef helemaal geen ochtendloop te lopen. Ik kan vanavond na mijn lessen of na mijn werk lopen. En nadat ik heb gegeten. En huiswerk heb gemaakt. Yup, een loopje om 23 uur is perfect!
- Woede
WAAROM MOET IK ZO VROEG OPSTAAN OM TE LOPEN? De rest van de wereld slaapt nog lekker. De zon schijnt nog niet eens. Het regent –uiteraard-.Dit is pure marteling. Ik doe het niet, I quit.
- Onderhandelen
Oké, als ik nu ga lopen, mag ik de rest van de week uitslapen. Of beter nog: mag ik een extra koekje. Ja, goed plan!
- Depressie
De wereld ziet letterlijk zwart. Waarom moest ik weer een sport kiezen dat zo gruwelijk gemeen is? Ik ben gedoemd om de rest van mijn leven wakker te worden voor zonsopgang. Er is geen hoop meer. Abandon ship.
- Aanvaarding
Weet je wat? Ochtendloopjes zijn het einde van de wereld niet. Oké, ik ben moe, maar het lopen geeft me wel energie voor tien. En het is zalig om de dag positief te starten, want ik heb immers al gelopen voor de rest van de wereld wakker werd. Ja, ik kan dit. Up and at ‘em.
Het leven van een loper, wie zou durven beweren dat dat saai is? 😉
Moet jij ook elke ochtendloop weer door deze emotionele stadia? 😉
